మట్టి మనిషి
ఏ నాగలి దున్నిన
కష్టమో..
చెమటై
మొలకై
వడ్డై
పళ్లెం నిండై
ఆకలి తీరుస్తోంది.
-గంగాధర్ వీర్ల

LIFe is a Cycle 

………………………….

చీకటిని చీల్చుకుంటూ

వెలుగు నింపిన సూర్యుడ్ని

ఇక.. తెల్లారిందిలే అని

కాలుతో తన్నినట్టు..

అక్కడ స్వార్థం

వికటాట్టహాసం చేస్తోంది

000

రోజంతా గడిచాక

మళ్ళీ చీకటి రాకపోదు..

మరోసారి వెలుగుపూల వర్షం..

నిండుగా వర్షిస్తేగానీ..

అక్కడ పేరుకుపోయిన అజ్ఞానానికి

ప్రకాశంరాదు, లేదు. ఉండదు

Because of Life is a Cycle

000

అహం.. వ్యక్తిగతం.

స్వార్ధం.. ప్రాపంచికం

రెండూ నిలువెల్లా విషాలే

Don’t be Selfish, And

Don’t be Ignore any one

-గంగాధర్ వీర్ల

ముగ్గు-అనేక దృశ్యాలు

.............................

దృశ్యం1:

వాకిట్లో అమ్మ ఎంతో ఓపిగ్గా ముగ్గేస్తుంటే.. అలాగే రెప్ప వాల్చకుండా.. కళ్లు విప్పార్చి మరీ చూడాలనుకునే ఆ గౌనేసుకున్న అమ్మాయికెంతో మరిపెం. 'అమ్మకు ఇంతలా అద్భుతాలు చేయడం కూడా తెలుసా..?' అని మొదటిసారి అమ్మ గురించి గొప్పగా తెలియజేసేది, తెలియచెప్పగలిగేది మన ఇంటిముగ్గే. ఏ ఇంట్లోనైనా అమ్మకు తోడుగా ఉండేది ఎక్కువుగా ఆడకూతుర్లే. ముగ్గును పంచుకునే విషయంలోనూ అలా.. అమ్మకు సాయంగా, నాలుగు చుక్కలు కలపాలని ఆరాటపడే అనుభవంలో ఉండే అందమే వేరు.
'వద్దమ్మా..!! చుక్కలు పాడవుతారు..!' అని అమ్మ వారించినా.. ఏదో ఒక వరుసలో చుక్కల్ని కలపాలనేదే అమ్మాయి ముచ్చట. ఏరికోరి.. గుండ్రంగా చుక్కల్ని ఆనుకుంటూ అచ్చం అమ్మగీసే ముగ్గు గీతల్లా రావాలంటే.. ఆ అమ్మాయికి అంత సులభంగా కుదిరే పనేనా?!
''సరేలే చిన్నీ..! నేనిక్కడ ఈ ముగ్గు వేస్తాలేగానీ.. నువ్వు.. అదిగో అక్కడో బుల్లి ముగ్గు వేసేరు మరి..!'' అని అమ్మ వేసిన, వేస్తున్న పెద్దముగ్గు ఏమాత్రం చెదిరిపోకుండా, రక్షణ కవచంగా చెప్పే మాటల్లో మర్మం ఏదైనా.. అమ్మ మరో ముగ్గు వేయమన్నందుకు.. అమ్మాయికొచ్చే సంతోషమే వేరు. అలా.. అమ్మ శిక్షణలో అమ్మాయి ముగ్గు ఇంతింతై, హరివిల్లై ఆనక రథం ముగ్గేసేదాకా.. పట్టు సాధించి.. ఆపైన.. తనో అమ్మగా.. బ్రహ్మాండమైన చుక్కల ముగ్గుగా ఎదుగుతుంది.
దృశ్యం2:
వాకిట్లో అమ్మ ముగ్గేస్తుంటే.. ఇంటిగేటు పట్టుకుని వేలాడే ఆ అబ్బాయికీ.. ముగ్గులు చూస్తే భలే సంబరం.. ఆశ్చర్యం.. ''అమ్మకు ఎంత ఓపికబ్బా..! నేలమీద ఎన్నెన్ని చుక్కలు.. అవన్నీ లెక్క పెట్టాలంటే.. అయ్యబాబోరు కష్టమే.. చూస్తుంటే అమ్మకు లెక్కలు బాగా తెలుసనుకుంట.. వేళ్ళతో గుణించుకుంటూ.. చకచకా లెక్కలు తప్పని చుక్కలు శ్రద్ధగా పెట్టాలంటే.. ఎన్ని ఆల్‌జీబ్రా లెక్కలు రావాలి..? ఎన్నెన్ని 'ఏప్లస్‌బీ హోల్‌స్క్వేర్‌' సూత్రాల్లో పట్టు సాధించాలి..? అమ్మ ఒట్టి అమాయకంగా కనిపిస్తుందిగానీ.. అంతటి గణిత ప్రావీణ్యం ఉండే ఉంటుంది. లేకపోతే చుక్కలు పెట్టి.. కాగితం, పెన్ను, రబ్బరు లేకుండా.. ఇన్నిన్ని రేఖా చిత్రాలు ఎలా గీయగలుగుతుంది..?'' అని అమ్మను లోపల ఎంత గొప్పగా మెచ్చుకుంటాడో ఆ అబ్బాయి.
దృశ్యం3:
''పొరుగింటావిడ పెట్టిన ముగ్గు ఎంత బావుందో..? ఏమైనా సరే.. ఆవిడకంటే మంచి ముగ్గు పెట్టాల్సిందే. వీధి వీధంతా.. నా ముగ్గు గురించి గొప్పగా చెప్పుకోవాల్సిందే..!'' అనే పోరాటపటిమ మధ్య మన వీధుల్లో, మన ఇంటి వాకిట్లో అందంగా విచ్చుకునే రంగవల్లుల గురించి ఏమని చెప్పాలి..? ఎంతని చెప్పాలి..? ఆ ఇంటిమీద కాకి.. ఈ ఇంటిమీద వాలకపోవొచ్చుగాక.. పొరుగింటి ఇళ్ళను.. ఆ ఇళ్ళల్లోని మనుషులను.. కలగలుపుతూ అల్లుకుపోయే రథం ముగ్గు గురించి ఎన్ని చెప్పినా తక్కువే. అందుకే ముగ్గు ఇరుగుపొరుగు అందర్నీ ఒక్కతాటిపైకి తీసుకొచ్చే చాకచక్యంగల రథసారథిó.
దృశ్యం4:
పుడమిపై అరవిరిసిన శ్వేతవర్ణపు పూదోటే మన సంక్రాంతి ముగ్గు. వాకిట్లో కళ్ళాపు చల్లి.. చేతిలో ముగ్గుల గిన్నె ఉంటే చాలు.. ఎవరూ చేయి తిరిగిన చిత్రకారులకు తక్కువకారు. అంతకుమించి ఎక్కువే. పిండి చుక్కల్లో ఎన్నెన్ని చిత్రాలు. పరిమళించే పూలు, పలకరించే హంసలు, కొక్కొరోకో కోడిపుంజులు.. బుజ్జి బుజ్జి బాతులు.. భారీ అంబారీలు.. పురివిప్పే మయూరాలు, ఒంపులు తిరిగే లతలు, పారిజాతాలు, మిలమిల్లాడే మీనాలు.. ఇలా చెప్పుకుంటూ పోతే.. ముగ్గుల్లో ఒదిగిపోయే ప్రకృతి పరవశం అంతా ఇంతాకాదు. చుక్కల్ని కలిపే గీతల్లో వణుకుండదు.. ఒంపుల్లో తిరిగే మెలికల్లో తడబాటుండదు. అద్భుతమైన చిత్రరాజంగా నేలపై పరుచుకునే వెన్నెల కురిసినట్లు మొదలై, ఆపై ఇంధ్రధనస్సు రంగుల్ని నింపుకునే ముగ్గు గురించి ఇలా ఎంత చెప్పినా తక్కువే.
చేతులు చాచి.. ముప్పై ఆరు వరుసల్ని కలుపుకుంటూ వాకిలంతా పట్టే పెద్ద ముగ్గు వేయాలంటే ఎంత ఓపిక కావాలి..? ఎంత నేర్పు కావాలి..? ఎంతటి కళాత్మక సృజనకావాలి..? ఎంత గణితం అబ్బాలి..? ముగ్గు కేవలం.. నేలపై విచ్చుకునే సంప్రదాయం మాత్రమేకాదు. తరుణీమణుల సృజనాత్మక ప్రతిభకు నిలువెత్తు తార్కాణం. మన ముగ్గు అమ్మమ్మ, నాన్నమ్మ, అమ్మతో ఉన్న అందమైన అనుబంధం.

- గంగాధర్‌ వీర్ల